1 Mars, 1467: Era e Vdekjes dhe Shpresa e Paqes

Era e ftohtë e marsit godet muret e Krujës, duke pëshpëritur fjalë të hidhura në veshët e mi. Një vit tjetër ka kaluar, një vit i mbushur me beteja, me humbje, por edhe me fitore të papritura. Në këtë ditë, ndërsa shikoj nga dritarja e kështjellës, duke i parë luginat e mbuluara me borë, një ndjenjë e thellë melankolije më pushon. Jo vetëm për luftën e gjatë që po zhvillojmë kundër pushtuesve osmanë, por edhe për atë që po ndodh brenda, në shpirtin tim.

Vitet e kaluara kanë lënë gjurmët e tyre të thella. Flokët e mi janë zbardhur, shumë miq të dashur janë shuar si qirinj në erë të fortë, dhe lodhja është bërë shoqja ime më e afërt. Por ende, shkëndija e rezistencës djeg brenda meje, duke mbajtur gjallë shpresën për një Shqipëri të lirë, pavarësisht sfidave të shumta që na presin.

Lufta e fundit në Lezhë ishte e egër. Ushtria osmane, e numërueshme, sulmoi me një furi të paparë. Të rinjtë tanë, heronjtë e rinj, luftuan me trimëri, duke treguar se gjaku i Skanderbegut rrjedh edhe në venat e brezave të rinj. Por humbjet ishin të mëdha. Dhimbja e tyre është një peshë e rëndë në shpirtin tim. Secili prej tyre kishte ëndrra, familje, një jetë që iu mor papritmas nga dhuna e pamëshirshme e osmanëve.

Ndërsa shkruaj këto rreshta, shpresoj se paqja do të vijë së shpejti. Por jo paqja e dorëzimit, jo paqja e robërisë. Një paqe e merituar, e fituar me gjak dhe sakrificë, një paqe që do të sigurojë lirinë dhe pavarësinë e tokës sonë të shenjtë. Megjithatë, kjo shpresë duket e largët në këtë moment. Sultan Mehmeti II, i uritur për pushtet, nuk tregon shenja të dobësisë.

Çdo ditë sjell lajme të reja nga frontet e betejave. Lufta vazhdon në Shkodër, në Durrës, në të gjithë vendin. Më vijnë letra nga fisnikët tanë, nga priftërinjtë, nga popullata e thjeshtë. Të gjithë kanë nevojë për udhëheqjen tonë, për forcën tonë, për shpresën tonë. Pesha e kësaj përgjegjësie është e madhe. Ngarkesa e kësaj beteje, betejë për lirinë, mbi supet e mia të lodhura, është e rëndë.

Por nuk mund të dorëzohem. S'mund të lejoj që gati një gjysmë shekulli betejash të shkojë dëm. Nëse do të duhet të luftoj deri në frymën e fundit, do të luftoj. Sepse nuk luftoj vetëm për tokën time, por për të gjithë shqiptarët, për të ardhmen e fëmijëve tanë, për lirinë e popullit tim. Edhe kur të bjerë Skënderbeu, shpirti i rezistencës shqiptare do të vazhdojë të jetojë.

Sonte, përpara se të bie në gjumë, do t'i falenderoj Zotin për forcën që më ka dhënë dhe do t'i lutem atij për forcë të re për të vazhduar këtë betejë të gjatë dhe të vështirë. Do t'i lutem për paqe, por edhe për forcën për të mbrojtur atë që është e shenjtë, atë që është e jonë: Liria e Shqipërisë. Do të ëndërroj për një ditë kur flamuri i shqiptarëve do të valojë i lirë në të gjithë vendin tonë, kur zhurma e armëve do të zëvendësohet me këngët e gëzimit, kur paqja do të mbretërojë në zemrat dhe në shtëpitë e shqiptarëve. Deri atëherë, lufta vazhdon. Dhe unë, Gjergj Kastrioti Skënderbeu, do të jem në krye të saj.